Nowoczesny egoizm
Dzisiaj o tym jak łatwo jest stracić czas.
Ten artykuł piszę go dla siebie. Dla siebie, bo często zapominam jak ważny jest czas. Zapętlamy się pośród codziennych spraw, codziennych problemów gubiąc chwilę które mogłyby przynieść nam ogromny zysk, które mogłyby zbudować nasz charakter, nasze postrzeganie świata.
Setki informacji docierają do nas codziennie, slajdy krążą przed naszymi oczyma, a my biegniemy na oślep, zapatrzeni w koniec własnego nosa.
Tak zaczyna się moja historia. Wśród pięknych celów i ideałów, szukająca swej drogi, a gubiąca grunt. Taką okazałam się być. Nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że, aż taki ze mnie egoista. Jednak są sytuacje w których stajesz w prawdzie.
Prawda boli, prawda wyzwala-potwierdzam. Ale ta prawda przyszła jak grom. Prawda której nie można zmienić, bo stanęła oko w oko z wiecznością.
Mój egoizm zabił możliwość relacji, bo czas, czas to pieniądz. Bo ja- ja wiem lepiej. Bo wina- przecież nigdy nie leży po mojej stronie.
Niestety, prawda ogołociła wszystko. To ja przez swój egoizm straciłam czas, który mogłam poświęcić drugiemu człowiekowi.
,,spieszmy się kochać ludzi" to nie slogan, naprawdę możemy nie zdążyć. Ja nie zdążyłam..
I choć samo napisanie tych słów przychodzi mi z trudem, to dobrze by ujrzały światło dzienne ku przestrodze.
Może szczególnie w tym przedświątecznym okresie, który powinien wiązać się ze zmianą naszych życiowych postaw i ''prostowaniem ścieżek'' powinniśmy więcej czasu poświęcić naszym najbliższym. Nikt z nas nie zna dnia ani godziny. Nikt nie wie co jeszcze przed nim, nie warto zaprzepaszczać tego czasu. Warto budować!
Ten artykuł piszę go dla siebie. Dla siebie, bo często zapominam jak ważny jest czas. Zapętlamy się pośród codziennych spraw, codziennych problemów gubiąc chwilę które mogłyby przynieść nam ogromny zysk, które mogłyby zbudować nasz charakter, nasze postrzeganie świata.
Setki informacji docierają do nas codziennie, slajdy krążą przed naszymi oczyma, a my biegniemy na oślep, zapatrzeni w koniec własnego nosa.
Tak zaczyna się moja historia. Wśród pięknych celów i ideałów, szukająca swej drogi, a gubiąca grunt. Taką okazałam się być. Nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że, aż taki ze mnie egoista. Jednak są sytuacje w których stajesz w prawdzie.
Prawda boli, prawda wyzwala-potwierdzam. Ale ta prawda przyszła jak grom. Prawda której nie można zmienić, bo stanęła oko w oko z wiecznością.
Mój egoizm zabił możliwość relacji, bo czas, czas to pieniądz. Bo ja- ja wiem lepiej. Bo wina- przecież nigdy nie leży po mojej stronie.
Niestety, prawda ogołociła wszystko. To ja przez swój egoizm straciłam czas, który mogłam poświęcić drugiemu człowiekowi.
,,spieszmy się kochać ludzi" to nie slogan, naprawdę możemy nie zdążyć. Ja nie zdążyłam..
I choć samo napisanie tych słów przychodzi mi z trudem, to dobrze by ujrzały światło dzienne ku przestrodze.
Może szczególnie w tym przedświątecznym okresie, który powinien wiązać się ze zmianą naszych życiowych postaw i ''prostowaniem ścieżek'' powinniśmy więcej czasu poświęcić naszym najbliższym. Nikt z nas nie zna dnia ani godziny. Nikt nie wie co jeszcze przed nim, nie warto zaprzepaszczać tego czasu. Warto budować!
